Eskiden...

Eskiden doğum günlerimde o kadar heyecanlanırdım ki, içim içime sığmazdı. Bir şey olacağından değil, zaten çok az kişi kutlardı, ev yapımı pastalarımız olurdu. Ama mutlu bir aileydik sevdiklerimizle.
Daha doğum günüm gelmeden iki ay önce hesaplamaya, gün saymaya başlardım. Her nisandan sonra her ayın 18'i "şu kadar kaldı, tam şu kadar var" diye beklerdim. Bir şey olacağından değil...
Ergenliğe yaklaştığım zamanlar ve sonrasında artık eve arkadaş davet eder oldum. Herkes doğum gününde kendi evinde ufak çaplı parti verirdi. Bir odayı kapatır, yüksek sesle dans edebileceğimiz müzikler açar eğlenirdik. Babaannemle aynı evde yaşıyorduk. Biraz zor oluyordu partiler, tam parti ortasında sabotaja maruz kalıyorduk, arkadaşlarım evden kovuluyordu falan. Ama eğleniyorduk. En azından o ana kadar. Mutluyduk. Yine bir şey olacağından değil, beklerdim, aylar öncesinden hesaplamaya başlardım. Kimse unutmasın isterdim.
Yıllar geçti. Artık o gün de diğerleri gibi sıradan bir gün. Hatta beni biraz hüzünlendiriyor. Farklı şeyler bekliyorum belki, masalsı şeyler. Hiç bir gün olmadıkça, yılların geçmesini de, doğum günlerimi de sevmiyorum. Sevemiyorum. Hatırlanıp hatırlanmaması umrumda değilmiş gibi davranıyorum. Zaten facebook sayesinde dıdınızın dıdısının dıdısı bile sizi önemsiyormuşçasına, denk gelirse doğum gününüzü hatırlamış (!) oluyor.
Artık doğum günlerim çok ama çok değersiz, gereksiz. Ama sadece benimkiler öyle.

Yorumlar

  1. Hayır benimki de öyle. İnsanlar gerçekten gülüp eğlenebiliyorlar mı yoksa kutlayanlara ayıp olmasın diye "gibi" mi yapıyorlar bilmiyorum mesela, ama merak etmiyor da değilim.

    Çocukken güzel olan nice şeyden biri de doğum günleriydi herhalde. Dışarıdan pasta almazdık o zamanlar. Annem kendisi yapardı. Birkaç kez arkadaşlarla kutlamıştım hatta. Evde dans etmiştik, prenses tacı bulmuşlardı bana -annemin gelin tacı-

    Halamlar gelirdi doğum günüm için hediyeler alırdım.
    Sonra bitti. Ortaokuldan sonra anlamsızlaşmaya başladı.

    Şimdi hiçbir şey hissetmiyorum. Bu yüzden de herkes unutsun istiyorum işin aslı. O gün telefonlara cevap vermek zorunda kalmak, gülmeye çalışmak, gibi yapmak çok sıkıcı.

    Herkes mi böyle bunu çok çok merak ediyorum.

    YanıtlaSil
  2. Hakkaten, neden artık o eski tadı yok?
    http://azzeben.blogspot.com/2010/07/oyuncaklarm.html bu yazımın bir kısmında anlatmıştım en keyifli doğum günümü. Hatırladığım ve gerçekten keyif aldığım diğer tüm doğum günlerim de 10lu yaşlarımda zaten.

    Diğer taraftan, bende anlamını yitiren sadece doğum günleri değil. Yılbaşları da aynı kazanda eridi gitti. Sıra bayramlara gelecek sanırım...

    Yılın belirli bir gününe kendimi 'o gün çok eğlenmem lazım' diye programlamak işe yaramıyor artık. Büyüdüm, ve üzerinde düşünmem gereken daha ciddi sorunlarım var sanırım.

    Ama bunun üzerinde çalışmalı, çocukken keyif aldığı birşeyleri yapmak için çaba sarfetmek enerji vermez mi insana?

    YanıtlaSil
  3. pippi haşmet
    katılıyorum, 'mış' gibi yapıyoruz çoğu zaman ama yine de ister istemez gülümseyebiliyorsun da. Herşeyin ne kadar yapmacık olduğunu bildiğin halde hoşuna gitmiyor değil, şahsen benim öyle. Ama yine de bir yerlerde biliyoru içimde, sadece onu o an fark etmek işime gelmiyor. Ama eski çocukluk mutluluğu kalmadıkça ortada hoşa gidecek bir durum da kalmıyor. Dediğin gibi, pastamızı kendimiz yapar, halalarım tarafından kutlanırdım. Herşey şimdikinden daha güzeldi. Mesela az önce facebook kutlama mesajlarımı yanıtladım, şu an yalnızım.

    Azze
    Evet, tüm özel günler anlamını yitiriyor. Bunun nedenini insanların benciliyetine bağlıyorum. Empati eksikliği, duygusal yoksunluk... Hepsinin birleşimi herkes kendi içsel bunalımını yaşarken kimse kimseyi aslında bir bakıma önemsememeye başlıyor gibi. Birlik azalıyor gibi. Son cümlendekilere katılmayı çok isterim ama malesef eski çocukluk günleri gelmeyebiliyor bazen. Mesela küçükken her yıl doğum günümü çok önemle kutlayan yengemi kanserden kaybettim. O günden sonra o kadar önemle kutlanmadı. En çok o doğum günlerimden keyif alırdım. Şimdi imkansız aynını yaşayabilmem.

    Bi de bunu söylemek yanlış belki ama, onca kişinin içinden sadece beklediğim biri göstermelik de olsa kutlasaydı, aptal sevinçlerim olurdu.

    YanıtlaSil

Yorum Gönder

Popüler Yayınlar