O'ysa!

 Çok çaresiz görünmüyor muydu sence de? Ama gayet gururluydu. Toz kondurmuyordu, hem kendine hem duygularına. Seviyordu zaman zaman. Onun da kendinden başka insanlardan hoşlandığı oluyordu. Ama bazen hiç söyleyemiyordu. Çünkü çoğu zaman hoşlandığı insanlar başkalarının oluyordu. Ve o, hoşlandığı insanların, başkalarına ait olduğunu söylemekten çok utanıyordu. Halbuki o, daha önce hoşlanmış oluyordu hep. Ama geç kalıyordu ve geride durmak zorunda kalıyordu. Sonra biden bire vazgeçiyordu herşeyden. Çünkü ahlaksızlaştığını düşünüyordu. Başkasının insanını sevemezdi. Hissedemezdi. O da öyle yapıyordu. Sonunda çok yoruluyordu, ama hayat devam ediyordu. Hayat hep devam ediyordu. Severken de, ağlarken de, vazgeçerken de, beklerken de hayat hep devam ediyordu. Hayat devam ettikçe o da değişiyrdu. Değişmeyi sevmese de değişiyordu. Karşıdan değil, kendinden bir adım bekliyordu. Olmayınca da olmuyordu. Hep korkuyordu hep. Yol gidiyordu, hayat devam ediyordu, o korkuyordu.