Ne yaman çelişkiler ve garip ilişkiler...

Hem yakın hem uzak davranan insanlar tanıyorum hep. Böyle olunca içimdeki güven ölüyor. Önce umutlanıyoum sonra herşey suya düşmüş oluyor zaten. Bu zamana kadar hemen ilk anda anlamazdım bu davranışı. Ben anladığımda hep çok geç olmuş olurdu. Uzaklaşan zaten gidiyor olurdu. Ama şimdilerde daha ne tam yakınlaşma ne de uzaklaşma sayılmadığı halde gözlemlerime göre yine böyle davranışlara maruz kalıyorum. Ve bu sefer erkenden fark etmeye başladım. Bunun iyi bir şey olmasının yanında çok fazla kafamı kurcaladığı da bir gerçek.
Acaba ben de mi karşımdakine öyle davranıyorum? Asıl soru bu. Belki ben farkında olmadan böyle mi davranıyorum? Onu şu an bilmiyorum, tespit de edemiyorum. Öngörmek istediğim bir şey var ama; acaba bana yakın mı uzak mı? Aslında bunu şöyle sormam gerek: hoşlanıyor mu hoşlanmıyor mu?

Başından beri yakınlık-uzaklıkla ifade etmemin nedeni sadece aşk ilişkilerinde yaşadığım anlamında olmadığını belirtmek içindi. Hoşlanma-hoşlanmama olarak ifade etseydim sadece karşı cinsle olan duygusal yakınlık anlaşılacaktı. Ben bunu arkadaşlarımda da gördüm. Bir de bazen diyorum ki acaba fazla mı duygusal yaklaşıyorum insanlara? Akışına mı bırakmalıyım? Yanımda olan mı olmalı, olmayan kendiliğinden mi gitmeli? Evet, belki bazen. Ama çoğu zaman değil. Çünkü ilişkiler emek ister. Aşk ilişkisi de olsa, dostluk ilişkisi de olsa, kardeşlik ilişkisi de olsa bütün ilişkiler emek ister. Hiçbir şey kendiliğinden oluşmaz. Ben kazandıklarımı emek vererek kazandım. Ama hep ben hep ben olamazdı. İlla ki kaybettiklerim de olacaktı. Ben böyle düşünmeye başladığımdan beri kalbimi kirletmiş sayıyorum zaten. Eski temiz, saf kalbi çürütmeye başladığıma inanıyorum. Herkesleştiğimi anlıyorum.

Ama benim bugün bu konuya gelmemin sebebi hoşlanıp hoşlanmadığı noktasında aklımın karışmasıydı. Bunu anlayabilmek için kendi kafamda testler yapmaya başladım. Olumlu da çok sonuç almama rağmen olumsuzlar sinirimi bozsa da o olumsuzları görmezden geliyorum. Tıpkı geçmişte yaptığım gibi. Sanırım ben akıllanmayacağım. Yaşadığım şeyi bildiğim, hatırladığım halde görmezden geliyorum. Bu affedilebilir bir şey değil. Kendimi affedemeyeceğim. Yargılasalar beni hakları var. Ama sanırım görmezden gelmeye ihtiyacım var. Benim hissetmeye ihtiyacım var. Hissetsem de saklayacağım. Ta ki olumlular artıp bana bir adım olarak gelene kadar. Geçmişte bana adım olarak gelmeyen şeyleri beklerken dalgınlıkla benim adım attığım oldu. Sonuçlarını görünce o adımlar -çok minik de olsalar- artık adım değil pişmanlıklarımdı. İşte böyle şeylerle karşılaşan insanlar belki de o ilk minik adımı artık hep karşıdan beklerler. Bu yüzden suçlanmamalılar.