Melekler de ölür...

14 Mart 2012. Hep bizimle kalacağına inanmıştık oysa. Televizyonlarda görürdük öyle, "Şu ünlü kanseri yendi. Yeniden doğdu." Öyle olmuyormuş. Öyle olur sanmıştık. İkinci kez oluyordu bu. Daha önce de çok sevdiğim ikinci annem dediğim kadını almıştı elimden. Yine aldı elimden sevdiğimi; biricik dayımı.
Bir insanın bir tanecik bile sevmediği insan, bir tanecik onu sevmeyen insanı olmaz mı? Dayımın bir tanecik bile kötü söz söylediği, kızıp incittiği insan olmamıştı 40 yıllık şu kısacık ömründe. Öyle severdi ki herkesi. Öyle severdi ki herkes onu. Cenazesinde de doldu taştı evler, sokak, camii. Yakından tanıyan tanımayan, herkes ağladı. Ama geri getiremedik. Gelmeyecekti. Bir yaşındaki kızı onu bir daha göremeyecekti. On yaşındaki kızını bir daha omuzlarında gezdiremeyecekti. Olmayacaktı artık. Ama şundan eminim, iyiliği karşılıksız kalmayacak. Dünyada onun iyiliğini suistimal eden herkes sayesinde o mutlulukla yaşayacak. Hastalığın mahvettiği yüzünde güller açacak. O illet hastalığın mahvettiği bedeninden kurtulduğu için çok mutlu olacak. Ve biz, onu hep özlüyor olacağız.