Gerçekte Kimim?

Bazen dışarıda durup kendine bakmak, içine doğru yavaştan akmak istiyor insan. Gerçi bu böyle sıradan bir insanın tamamen yapabileceği bir şey değil, ancak kısmi yapılabilir sanırım. Kolay mı öyle kendini bir tarafa koyup uzaktan bakmak? Üstelik bunun bir sağlaması da yok, yani "kendimi şöyle şöyle görüyorum dışarıdan, hmm sence doğru mu?" diye sorabileceğin kimse yok muhtemelen etrafta. Çünkü insanlarla ne kadar yakın olursan ol, onları ne kadar seversen sev, onlar ne kadar seni severlerse sevsinler, beraber ne kadar vakit geçirirseniz geçirin, şu ego denen meret yüzünden ya seni çekemediklerinden ya kendinden başka kimseyle yeteri kadar ilgilenemediklerinden ya takıntılarından ya da asla objektif bakmayı beceremediklerinden sana doğru bir sağlama veremeyeceklerdir. Düşünsene; hiç o sebeple söylemediğin, aklından bile geçirmediğin basit bir sözcüğün altından nasıl bir art niyet çıkardılar zamanında. Hem de kim bilir bu ne kadar fazla oldu farklı insanlarla. Belki sen bile, hiç o sebeple söylenmemiş bir sözü kendine tehdit olarak görüp "hep benim kötülüğümü düşünüyor yeaa!" dedin ve sonradan yanıldın. Her neyse! Yani öyle tutup da kendin hakkındaki fikirlerini birine açıklayıp "sence de böyle miyim?" diye sorma gafletine düşme derim. Ama eğer etrafında bilge, kendinden arınmış, filozof ruhlu olgun kimseler varsa iş değişir; onlara her şeyi sorabilirsin kendin hakkında. Tek bilmen gereken şey, bu kimseleri çok nadir tanıyacağın ve belki de hiç tanıyamayacak kadar şanssız olacağın.
Peki o zaman kendimize dışarıdan bakıp bir özeleştiri yapma gereksinimi hissettiğimizde ve bir bilge kişi bulamadığımızda ne yapmalıyız sorusu geliyor akla. Yapabileceğimiz tek şey var; kısmi olarak kendimize dışarıdan bakıp bununla yetinmeye çalışacağız. Böyle bir şeye gereksinim duymuyorsan da duymalısın. Çünkü bu gerçekten gerekli. İyi bir insan olmak için gerekli, kendini dış dünyaya karşı savunman için gerekli, başka insanları kendinden koruman için gerekli falan filan. Kısacası, bir kabulleniş yaşamamız gerekli.

Ben kendime dışarıdan baktığımda çeşitli şeyler görüyorum ve hangisi olduğuma karar veremediğim oluyor. Örnek vermem gerekirse mesela düşünce yapımı olgun bulurken bir bütün olarak çocuksu olduğumu düşünüyorum. Daha önce beceremediğim en basit bir şeyi yapabildiğimde çocuk gibi seviniyorum mesela. Sonra aynaya bakıp çocukça gülümsediğimi, deli gibi heyecanlandığımı görüp gülüyorum halime. Bu ne çift karakter meselesi ne de iki yüzlülük. İnsan kendine ikiyüzlü olamaz ne kadar uğraşırsa uğraşsın.
İnsanın kendi hakkında bile çözemediği binlerce şey varken başkalarını tanımanın güçlüğünü de hissediyoruz elbette. Çok iyi tanıdığımızı düşündüğümüz kişiler bambaşka insanlara dönüşünce neden hala şaşırdığımız anlamsız.
Bir de olayın şu yönü var; tüm insanların içinde öyle cevherler var ki, birini bulup çıkardığımızda diğerini bulsak apayrı şaşırıyoruz. Ve belki de bu yüzdendir birbirimizi sevdikçe sevesimizin gelmesi -ve tabii tersi olarak nefret ettikçe edesimizin gelmesi durumu-. Düşünsene, senin içinde çıkarılamamış ne cevherler var. Kim bilir ne güzellikler var.
İşte insan kendisini bir kenara koyup dışarıdan bakmayı bu yüzden de istiyor. Başkaları da oradan baksın istiyor bazen.