Şizofrenden hallice haller!

Ateşim çıktığını düşündüğünde elini alnıma koyar bakardı. Emin olamaz, dudaklarıyla bakardı. Ateşim olduğuna inanırsa bana kızıp bir süre çene çalardı. Kurtulamazdım dilinden.
Uyduruyorum tüm bunları, yok öyle bir şey.
Ona küstüğümü zannettiği zamanlarda başını eğip yüzüme dikkatlice bakardı. Baktı ki tepki vermiyorum, kafasını daha bir uzatır, başını eğer meraklı bir martı gibi gözümün içine içine girerdi. Gülmemek için kendimi zor tutuyorsam o anlar, güldürmek için türlü şebeklikler yapardı. Çok fazla dayanamayıp güleceğimi bilirdi.
Uyduruyorum tüm bunları, yok öyle bir şey.
İyiliğim için bir şeyler yaptığında anlamıyorsam kızardı ama arkasını döner giderdi yanımdan. Beni öyle umursamaz görmek istemezdi çünkü. Beni her zaman temiz ve anlayışlı bilirdi ve bilmek isterdi. Hiçbir şeyin bu düşüncesini değiştirmesini istemediğinden yapardı bunu.
Uyduruyorum tüm bunları, yok öyle bir şey.
Sevdiğini söylemezdi pek. Çünkü bilirdim, söylemesine gerek yoktu. Jest ve mimikleri gösteriyordu ki, ne gerek vardı söylemesine? Ama ben anlardım, hep görürdüm. Ben de pek söylemezdim, ama o anlardı. Söylememe gerek duymazdı. İçimizden gelirdi kırk yılda bir, söylerdik karşılıklı. Çok sık duymadığımızdan biraz utanırdık. Başımızı önümüze eğer gülümserdik. Araya laf bile karıştırırdık. Öyle güzeldi.
Uyduruyorum tüm bunları, yok öyle bir şey.
Sarılmak iyi gelir mi, bilmem. İyi gelsin diye sarılırdım. Sormadan söylerdi, "İyi geldi" derdi. Mutlu ederdi.
Uyduruyorum tüm bunları, yok öyle bir şey.
Gitmezdi, gitse de gitmezdi yanımdan. Çünkü içimdeydi, çünkü ben her umutsuzluğa kapıldığımda onunla konuşurdum. Ya yanımdaydı ya telefonda. Ama hep vardı. Hiç yalnız kalmadım ki...
Uyduruyorum tüm bunları, yok öyle bir şey.
Evet, uyduruyorum tüm bunları, hakikaten yok öyle bir şey. Çünkü yok öyle biri. Yok öyle bir aşk. Hiç olmadı. Hiç olamayacak kadar güzel. Hiç olamayacak kadar yalan. Hiç olamayacak kadar gerçekdışı. Ama düşünmesi bile güzeldi. O yüzden ses etme. Hiç ses etme.