Terapi'm.

Çok özledim çok özledim çok özledim, krize girdim resmen. Burada olmayı çok özledim. Depresyondayım, bunun nedeni de bu işte. Gelmeliyim, dönmeliyim artık. Tutmayın beni!
Bu sıralar şunu fark ettim; sanırım ben heyecanlandığımda daha fazla sakarlaşıyorum. Evet evet, kesinlikle öyle. Ama inkar etmiyorum zaten sakarım ama heyecanlandığımda elimle ayağımı kontrol edemediğimi bu yaşımda kavradım. Belki de bu alışkanlığı yeni kazandım, bilemiyorum. Aman kendimle ilgili bir tüyo daha vermiş oldum. Tamam artık, bu blogu kendi yakın çevre halkımdan hiç kimseye duyuramayacağım iyice belli oldu. Bu kadar tüyoyla da olmaz ki. Çözümlenecek bir şeyim kalmadı nasıl insanım yahu? Neyse geçelim şimdi bunları.
Ben 2011'e gelmemesini defalarca söyledim. Onun da hayatıma kötü şeyler getireceğini biliyordum, ki daha ilk yarım saati içinde başıma o kötü olacağını hiç düşünemediğim şey geliverdi. Zamanla anladım o şeyin 2011'imin içine edebileceğini. -Böyle başladık, böyle gitmez inşallah koskoca 2011.- Bakmayın 'zamanla' anladım dediğime. Zaman dediysem o kadar büyük bir zaman dilimi değil. Hepi topu 4-5 günde çıktı foya meydana. Meğer dedektiflik bana pek yakışıyormuş canım. Hoş bunları anlamam için dedektifçilik oynamama hiç gerek yokmuş. Sadece işimi kolaylaştırmış, süreci hızlandırmış, o kadar. Zekamı küçümsemek ne demek gösterirdim ben ama, neyse. Cin olmadan adam çarpmaya kalkanlara içelim a dostlar.
Şu an moralman süper bir yükselişteyim. Fazlasıyla güçlendim, hatta böyle böyle özgüvenim yükseldi diyebilirim. Çok ilginç ki, ağlamadım bile. Sadece bünyemi rahatlatmak için denedim, olmadı. İyiki de olmamış. Artık aklım tamamen başımda. Ve ben mükemmel bir hayat için alternatifleri değerlendirerek vakit kaybetmediğimden hiç pişman değilim. Amacıma araçsız da ulaşabilirim pekâlâ. Bunlara yetecek gücüm var. Ulaşamasam da amacım uğrunda göçerim. Mühim değil.

Nasıl rahatladım anlatamam. Cidden çok özledim. Terapim harika geçti. İyiki varsın Sembolizasyon!